تاریخچه مختصر خانه ها

«سرپناه» اصطلاحی رایج است که معمولاً برای تعریف مسکن به کار می رود و با آخرین هدفی که برای منزل مسکونی در سراسر جهان در نظر گرفته می شود به صورت تنگاتگی مرتبط است. پناهگاه تصاویری از یک مکان امن و ایمن را در ذهن ایجاد، که هم حریم خصوصی و هم محافظت در برابر تغییرات آب و هوا و دمای محیط بیرونی را فراهم می کند.

“هیچ جایی مثل خانه نیست” ” خانه جاییست که دل آنجا باشد” این اصطلاحات رایج نشان می دهد که یک پناهگاه در جایی مطلوب که حداکثر ارزش برای آن در نظر گرفته می شود قرار دارد، زیرا در یک مکان فیزیکی بسیار خاص است. این اصطلاحات شناخته شده دلیلی بر این هستند که سرپناه حداکثر در جایی مطلوب مانند ذهن است زیرا در یک مکان فیزیکی بسیار خاص وجود دارد. افراد مختلف در طول فرهنگ ها و هزاره ها خانه هایی برای خود و افرادی که به آنها اهمیت می دهند ساخته اند. انسان ها به عنوان خانه ساز و آشیانه ساز تکامل یافته اند.

بناهایی که به عنوان خانه در سراسر جهان توسط باستان شناسان و مردم شناسان کشف و شناسایی می شوند و هر دوره از تاریخ و پیش از تاریخ را مستند می کنند. خانه امنیت بالایی دارد. در داخل خانه می توان وسایل و چیزهای دیگری را ذخیره کرد. اگر به خوبی مجهز باشد امن ترین مکان است. ازدارایی در برابر سرقت و غارت محافظت می کند. علاوه بر این خانه برای سلامتی ضروری است. اگر فردی دائما در حال حرکت باشد، سلامتی او آسیب می بیند. از طرف دیگر آرامش لازم را برای سلامتی بیشتر فراهم می کند.

خانه ها مانند هر چیز دیگری با گذشت زمان تکامل می یابند. خانه های معمولی از 90 مترمربع در دهه 1950 به 220 مترمربع در سال 2000 افزایش یافته و به نسبت خانه ها تغییر کرده است.

خانه‌ها در دهه 1950 معمولاً با دو تا چند اتاق خواب، یک آشپزخانه، یک قسمت نشیمن کوچک و یک حمام با لباس‌شویی در پشت خانه طراحی می‌شدند. به طور کلی خانه ها از مصالحی مانند بتن و الیاف ساخته شده اند. دهه 1960 شاهد تغییر در بخش خانه سازی بود.

مردم می‌توانستند دورتر از محل کار زندگی کنند، دیگر نیازی به اتکا به وسایل حمل‌ونقل عمومی برای رفت و آمد به محل کار نداشتند، زیرا خودروها در دسترس‌تر و مقرون به صرفه‌تر شدند. ابتدا پارکینگ ها در داخل خانه ها ساخته شدند. علاوه بر این خانه‌ها گاهی با یک اتاق خواب یا حمام اضافی یا یک اتاق بزرگ‌تر ساخته می‌شدند.

در دهه 1970 جنبشی پدید آمد که در آن افراد ترجیح می دادند بیشتر در داخل کشور زندگی کنند. در نتیجه ساختمان‌های بیشتری با استفاده از موادی مانند گل، آجر و چوب خام به‌عنوان اقامتگاه‌هایی با انرژی کارآمد ساخته شدند. خانه‌ها در دهه 1980 از نظر کمیت و اندازه شروع به گسترش کردند. پاسیوها و شومینه ها و همچنین اقامتگاه های دو طبقه محبوبیت بیشتری پیدا کردند.

در دهه 1990 افراد بیشتری شروع به نقل مکان به شهر کردند و جوامع و محل سکونت همچنان به رشد خود ادامه دادند. در نهایت هنگامی که وارد سال 2000 می شویم، خانه ها بزرگتر شده و عمدتاً از آجر ساخته شده اند. آنها معمولاً 3-4 اتاق خواب، 2-3 حمام و تهویه هوای مطبوع دارند. علاوه بر این اکنون بسیاری از مردم به آپارتمان ها یا سایر سازه های مشابه نقل مکان می کنند.

ریشه شناسی خانه چیست؟

با نگاهی به ریشه‌شناسی کلمه «خانه» به‌عنوان  Maison فرانسوی،  casa ایتالیایی،ev  ترکی، Haus آلمانی و dom  روسی، خواهیم دید که زمانی با پناه دادن و مخفی کردن کسی یا چیزی یا «قرار دادن، چیدمان» در کنار هم مرتبط بوده‌اند. ” کاربران لغت نامه های انگلیسی می توانند با جستجوی کلمات mansion، case “holder”، casement و dome درباره آنها اطلاعات بیشتری کسب کنند. آنها رابطه بین Domus لاتین و چوب و رام کردن را در حین جستجو پیدا خواهند کرد.

با توجه به این حقایق، ریشه شناسی خانه که توسط اکثر زبان شناسان اغلب با تحقیر به رسمیت شناخته می شود، هوشمندانه است. اولین نوع خانه شناخته شده hus است، با یک u کشیده (واکه ای که در انگلیسی مدرن نیز می شنویم) که به نظر می رسد با مخفی شدن و از جهتی با اسمhut  مرتبط باشد. کلبه از فرانسوی گرفته شده است، در حالی که فرانسوی ها آن را از آلمانی قدیمی گرفته اند. در نتیجه مقایسه کردن دارای اهمیت است.

hus تنها به این دلیل که عنصر دوم  gud-husدر  “(Jewish temple)” متن Gothic قرن چهارم  که می‌توانست ترجمه‌ای از اراده باشد پیدا شد. (البته gud به معنای «خدا» است و آلمانی برای «معبد بت پرستی» کلمات متفاوتی داشت).

همچنین واژه‌های دیگری در زبان گوتی برای «خانه» مانند gards و hrot وجود داشته است (واژه انگلیسی حیاط و به احتمال زیاد مسکن مرتبط با آنها است). بدون شک کلیه این واژگان مربوط به سازه ها و بناهای مختلف می باشند.

این نتیجه گیری به طور غیر منتظره تأیید می شود. hus آلمانی را باید بر مبنای کاربری، نما و یا هر دو مورد از کلمات مشابه آن متمایز کرد زیرا این کلمه مربوط به زبان اسلاوی قدیم می باشد. یک dom محل زندگی اسلاوها بود. hus کاربری های مختلفی داشت.

اسم مورد بحث تقریباً در کلیه کشورهای اسلاوی زبان (و البته بیشتر در گویش های منطقه ای و در چهارچوب استانداردها) یافت می شود. جایگزین های رایج آن عبارتند از “خانه زیر زمینی”، “کلبه” (مانند chyz در لهستانی منسوخ و  khizhina روسی)، “محل ساختن خانه”، “کلبه زمستانی،” “کلبه جنگلی،” انبار، انبار علوفه، سایبان، طویله یا انبار غلات، کمد و انبار. در نتیجه نام‌های متعددی برای «خانه های بیرونی» وجود دارد.

حتی “ساختمان صومعه” هم که در گذشته به معنای hus در زبان گوتی یک ساختمان یک اتاقه در (good-hus) در لیست بالا قرار می گیرد. اگر hus در ابتدا به معنای مکانی برای حفاظت بیشتر کوتاه مدت (“کلبه”) یا برای انبار کردن غلات و سایر اقلام بود، ارتباط بین hus و پنهان کردن غیر قابل بحث است. همانطور که قبلاً گفته شد، فقط صامت پایانی یک تصویر بسیار زیبا را خراب می کند.

هدف از یک خانه چیست؟

خانه یک نیاز بنیادی انسان است که برای حفظ بقا در هنگام وقوع بلایای طبیعی یا زمان جنگ ضرورت دارد. محافظت، امنیت شخصی و حافظت در برابر انواع عناصر اقلیمی و همچنین جلوگیری از امراض و بیماری را فراهم می آورد. مسکن مناسب به افراد کرامت انسانی و امکان یک زندگی نرمال را می بخشد. به منظور افزایش تاب آوری و کاهش آسیب پذیری سرپناه عاملی بسیار حیاتی می باشد.

سکونتگاه ‌ها نه تنها مکان‌ های با امنیت فیزیکی برای زندگی، بلکه محیط ‌هایی را به وجود می آورند که هم از نظر اجتماعی و هم از نظر اقتصادی پایدار می باشند.

چرا تاریخچه یک خانه اهمیت دارد؟

یک سفسطه رایج وجود دارد که تحقیق در مورد گذشته خانه تنها علاقه مندی شما را به وجد می آورد و به شما در خصوص اینکه چه کسی در آنجا زندگی می کرد، کمک نمی کند یا باعث نمی شود تا داستان هایی از رسوایی یا دسیسه را در آن کشف کنید. اما دانستن گذشته خانه شما ممکن است مفیدتر از اینها باشد.

دلایل بسیار واقعی و ساختاری در این مورد وجود دارد که نه تنها باید بدانیم چه کسی در آنجا زندگی می کرده است، بلکه همچنین باید بدانیم چه زمانی و توسط چه کسی ساخته شده است، در کجا تغییر کرده است، و اگر شما مالک یک ساختمان یا ساکن آن در یک منطقه حفاظت شده هستید، چگونه از آن استفاده شده است. این عوامل در کنار هم ارزش تاریخی بنا را تعیین می‌کنند و به عنوان مالک آگاهی از این جزئیات ممکن است مفید باشد، به‌ویژه وقتی صحبت از تعمیرات، اصلاحات و نگهداری در شرایط مناسب می شود.

اولین خانه ها چه زمانی ساخته شدند؟

می توان تصور کرد که مردم از ابتدا در خانه ها زندگی می کردند. قدیمی ترین نتایج باستان شناسی ساخت و ساز مسکن از دره معروف اولدوپای تانزانیا (همچنین به عنوان دره اولدووای شناخته می شود) به دست آمده که این سازه تقریباً 1.8 میلیون سال قدمت دارد. هیچ کس نمی داند که کدام گونه از انسان های اولیه ابزار و خانه های کشف شده در Oldupai را ایجاد کرده اند. اما هر کسی که بودند 1.5 میلیون سال قبل از نوع بشر امروزی که ما می شناسیم وجود داشته اند.

تصور می شود که  Knap of Howarواقع در اسکاتلند قدیمی ترین خانه جهان است که قدمت آن به 3500 سال قبل از میلاد باز می گردد. Knap of Howar یک خانه سنگی در جزیره دورافتاده Papa Westray است که تصور می شود یکی از قدیمی ترین خانه ها در جهان باشد. خانه روستایی متشکل از دیوار ضخیم با درهای کم ارتفاع رو به دریا است.

باستان شناسان بر این باورند که موادی که سازه های متصل به هم را می پوشاند آنها را از آسیب جدی محافظت کرده است. فضای داخلی ساختمان های مشترک به سه اتاق تقسیم می شود. اتاق‌های داخلی به‌عنوان فضای ذخیره‌سازی شامل گنجه‌ها، سر در، گودال‌ها و تخته‌های سنگی عمل می‌کنند.

چه کسی اولین خانه های جهان را ساخت؟

انسان های اولیه پناهگاه های موقتی ایجاد کردند، اما کشاورزان اولیه خاورمیانه بودند که اولین خانه های دائمی را حدود 11,000 سال پیش ساختند. مردم از تخته سنگ های رودخانه برای ایجاد برخی از اولین خانه ها در Zawi Chemi Shanidar در رشته کوه های زاگرس در آن دوره استفاده کردند.

تاریخچه اولین خانه های ساخته شده در کجا بود؟

اولین خانه های ساخته شده در تاریخ به شرح زیر است.

1. خانه های ماقبل تاریخ:انسان های عصر یخبندان در غارها زندگی می کردند، اما از پوست ماموت نیز برای ساخت چادر استفاده می کردند. به عنوان محافظ از استخوان های ماموت استفاده شد. آنها چکمه های پوست حیوانات، شلوار و anoraks پوشیدند. وقتی عصر یخبندان به پایان رسید، روش جدیدی از زندگی پدیدار شد. مردم خاورمیانه 8,000 سال قبل از میلاد کشاورزی را آغاز کرده بودند. برای پخت غذا از تنورهای سفالی استفاده می شد. مردم جریکو نحوه ایجاد آجرهای خشک شده در آفتاب را فهمیده بودند و از آن برای ساختن خانه استفاده می کردند.

در حدود 7,000 سال قبل از میلاد جمعیت جدیدی به جریکو آمدند و نحوه تولید ملات را آموختند. برای گچ کاری دیوارها و کف استفاده می شد. کاتال هویوک یکی از اولین شهرهای جهان بود. این شهر در حدود 6,500 سال قبل از میلاد در جایی که ترکیه کنونی نامیده می شود در مدت زمان کوتاهی  پس از شروع زندگی ایجاد شد. کاتال هویوک حدود 6,000 نفر جمعیت داشت. خانه های کاتال هویوک از آجر گلی تشکیل شده بود. خانه ها در کنار هم ساخته می شدند. آنها در نداشتند و با دریچه هایی از سقف وارد خانه ها می شدند. احتمالاً داشتن در ورودی در پشت بام از وجود آنها در دیوارها امن تر بود.

کشاورزی تا 4,000 سال قبل از میلاد در سراسر اروپا گسترش یافته بود. زمانی که مردم کشاورزی را آغاز کردند، زندگی در چادرهای ساخته شده از پوست حیوانات به خانه‌های ساخته شده از سنگ یا چوب و سنگ‌پوش با سقف‌های کاهگلی تبدیل شد. مردم عصر برنز در خانه های چوبی گرد با سقف های کاهگلی زندگی می کردند.

2. خانه های باستانی:سومر(عراق کنونی) زادگاه اولین تمدن بوده است. چندین ایالت شهری وجود داشت. هر شهری خدای محافظ خود را داشت و پادشاه مظهر زمینی او به حساب می آمد. پایین تر از پادشاهان اشراف و تجار ثروتمندی بودند که در عمارت های مجلل با اتاق های متعدد سکونت داشتند. خانه هایشان دو طبقه بود و دور تا دورآن یک حیاط قرار داشت. از طرف دیگر مردم فقیر در کلبه های ساده زندگی می کردند.

در دره سند، تمدن دیگری شکل گرفت. شهر Mohenjo-Daro مرکز آن بوده است. شهر به دو بخش تقسیم می شد. یک ارگ در مرکز قرار داشت. دارای حمام عمومی و سالن اجتماعات بود. مزرعه ای نیز وجود داشت که از آن برای نگهداری غلات استفاده می شد. خیابان های منطقه پایین شهر به صورت شبکه ای چیده شده بودند. خانه ها دو یا سه طبقه و از آجر ساخته شده بودند، زیرا سنگ در آن منطقه کمیاب بود. آجرها از نظر اندازه یکسان بودند و تمدن دره سند از وزن ها و اندازه گیری های استاندارد استفاده می کرد. سیستم های زهکشی در خیابان ها نصب بود.

3. کاخ های Minoan: آنها یک تمدن ماقبل تاریخ در جزیره یونانی کرت بودند. Minoan ها به دلیل کاخ خود در کنوسسوس معروف هستند (اگرچه کاخ های دیگری در مالایا، زاکرو و فایستوس وجود داشت). در کنوسسوس کاخ با در نظر گرفتن یک حیاط مرکزی طراحی شده است. فضاهای انباری در طبقه همکف کاخ قرار داشت. دانه و روغن زیتون در کوزه های سفالی عظیمی که به نام پیتهوی شناخته می شوند نگهداری می شدند.

طبقات بالای کاخ محل سکونت و لوکس بود. حفره های نور اجازه ورود هوای سبک و سرد را می دادند. سقف ها توسط ستون های چوبی با رنگ قرمز محافظت می شدند. دیوارها با نقاشی های دیواری تزئین شده بود. اگرچه اغلب تصویر حیوانات دریایی مانند دلفین‌ها کشیده می شد در مواقعی نیز تصویر انسان‌ها را می کشیدند.

از مرمر سفید برای ردیف کردن برخی از اتاق‌های کاخ کنوسسوس استفاده می‌شد. در کنوسسوس کاخ  دارای سرویس بهداشتی از جمله یک توالت با سیفون بود. در واقع تنها درصد کمی از جمعیت می توانستند چنین ثروتی را داشته باشند. اکثریت ساکنان در کلبه های سنگی یک یا دو اتاقه زندگی می کردند.

4. خانه های مصری:مصریان ثروتمند در عمارت های بزرگ و راحت با اتاق های متعدد زندگی می کردند. دیوارها رنگ آمیزی شده و کف آن با کاشی های رنگارنگ پوشانده شده بود. اکثر خانه های مرفه دارای باغ های محصور با استخر هستند. مصریان ثروتمند دارای اثاثیه چوبی مانند تخت، صندلی، میز و صندوقچه در خانه های خود بودند. با این حال آنها به جای بالش از پشت سر چوبی استفاده کردند. توالت ها از یک گلدان سفالی پر از ماسه ساخته شده بودند که اغلب تخلیه می شد.

مردم عادی در خانه های ساده تری از خشت و گل با چهار یا پنج اتاق زندگی می کردند. ممکن بود مردم زمانی که هوا گرم می شد روی پشت بام بخوابند و به دلیل گرما بیشتر کار خود را در بیرون انجام دهند. وسایل بسیار ساده بود.  مردم عادی مصر روی صندلی های آجری که دردیوارها تعبیه شده بود می نشستند. برای نگهداری وسایل از صندوقچه های نی یا میخ های چوبی روی دیوارها استفاده می کردند.

در قرن ششم قبل از میلاد شهر بابل امپراتوری را در خاورمیانه ایجاد کرد. مردم عادی بابل در خانه‌های معمولی که از خشت‌های گلی خشک شده در آفتاب ساخته شده بودند زندگی می‌کردند. با این حال اگر صاحب آن ثروتمند بود، امکان داشت دارای داستان متفاوتی باشند. ثروتمندان در قصرهایی با حیاط مرکزی اسکان داده می شدند. برای تزیین دیوارها نقاشی های دیواری کشیده شده بود. حتی لوله های تخلیه در حمام ها وجود داشت.

5. خانه های یونانی: خانه هاییونانی اغلب متواضعانه و بی تزئین بودند. آنها از آجرهای گلی گچ بری شده ساخته شده بودند. برای ساخت سقف ها از کاشی های سفالی استفاده می شد. پنجره ها فاقد شیشه و سوراخ هایی ساده در دیوار بودند. فقرا در یک، دو یا سه اتاق زندگی می کردند.

یونانیان ثروتمند در عمارت های عظیم با اتاق های متعدد زندگی می کردند. آنها معمولاً در اطراف یک حیاط ساخته می شدند و دارای سطح بالایی بودند. آشپزخانه و اتاق ناهارخوری در زیر قرار داشت (به نام آندرون). اتاق نشیمن هم همینطور بود. در طبقه بالا اتاق خواب ها و محوطه ای برای زنان وجود داشت که به ژینوسیوم معروف بود (زنان در آنجا پارچه می بافتند و همچنین غذای خود را در آنجا دور از مردان می خوردند).

6. خانه های ایرانی:ایرانیان رقیب یونانیان بودند. ایرانیان ثروتمند در قصرهای ساخته شده از چوب، سنگ و آجر زندگی می کردند. آنها مبلمان دلپذیری مانند تشک، کاناپه و صندلی داشتند. میزها با منبت کاری طلا، نقره و عاج تزیین شده بود. ثروتمندان همچنین دارای ظروف طلا، نقره و شیشه بودند. فرش و ملیله هم داشتند. در پادشاهی ایران ثروتمندان باغ‌های زیبایی نیز داشتند. (کلمه پردیس”بهشت” ​​از کلمه فارسی به معنای باغ گرفته شده است)
7. خانه های سلتیک:در سال 650 قبل از میلاد جمعیتی به نام سلت ها در فرانسه و جزایر بریتانیا ساکن شدند. خانه های گرد محل سکونت سلت ها بود که با یک قطب مرکزی در وسط و قطب های افقی که از آن دور می شدند طراحی و توسط تیرهای عمودی محافظت می شدند. در آنها از دیوارهای تاج و قلاب و سقف های کاهگلی استفاده می شد. در داخل پناهگاه ها نیمکت هایی که دو برابر تخت می شدند، در امتداد دیوارها قرار می گرفتد. پایین میزها نیز توسط سلت ها استفاده می شد.
8. خانه های رومی:در روم مردم فقیر در Insulae ساکن بودند که بلوک های آپارتمانی بودند. اکثر آنها حداقل پنج طبقه ارتفاع داشتند. با این حال آنها اغلب با استحکام پایینی که دیوارهای ترک می خورد و سقف های بر روی آنها فرو می ریخت ساخته می شدند. اکثر افراد فقط در یک یا دو اتاق زندگی می کردند. وسایل بسیار ساده بود. اتاق ها با سوزاندن ذغال در منقل گرم می شدند. ساکنان به دستشویی های عمومی وابسته بودند. اکثریت آب مورد نیاز خود را از شیرهای آب عمومی و آبراهه ها تامین می کردند. آشپزی در داخل خانه برای ساکنان Insulae بسیار خطرناک بود، بنابراین مجبور بودند غذای گرم را از مغازه ها بخرند.

افراد ثروتمند رومی در بریتانیا ویلاهایی را بر اساس سازه های رومی ساختند و از تجملاتی مانند موزاییک و حتی نوعی گرمایش مرکزی که به عنوان هیپوکاست شناخته می شود، لذت می بردند. رومی های ثروتمند اغلب در خانه های خود نقاشی های دیواری یا دیوارهای نقاشی شده داشتند. آنها جام های شیشه ای روی پنجره های خود داشتند. البته رومی های فقیر فاقد همه این امکانات بودند. خانه های آنها ساده و عادی بود و منقل ها منبع اصلی گرما بودند.

9. خانه های ساکسون:ساکسون ها در کلبه های چوبی با سقف کاهگلی ساکن بودند. معمولاً تنها یک اتاق وجود داشت که همه در آن سهیم بودند. (مردم فقیر پناهگاه های خود را با حیوانات به وسیله صفحه ای که از آنها جدا می شد تقسیم می کردند. در طول زمستان گرمای بدن حیوان به گرم نگه داشتن کلبه کمک می کرد). فقیرترین مردم روی زمین می‌خوابیدند، در حالی که خان ها و پیروانشان روی تخت‌ها می‌خوابیدند. هیچ پنجره ای شیشه ای و دودکشی حتی در سالن خان وجود نداشت. کفپوش از خاک ساخته شده یا کنده شده و با تخته های چوبی پوشانده شده بود.

تاریخ خانه ها در اعصار مختلف

مردم بیش از 2 میلیون سال پیش در سه نوع پناهگاه زندگی می کردند: پناهگاه های صخره ای (هومو هابیلیس)، ساختارهای استخوانی حیوانات و خانه ها (همچنین با عنوان تپه ها شناخته می شوند).

این تغییرات ملکی ناشی از سفر عشایری مردم اولیه در سراسر قاره ها بود. این موارد بیشتر از متریال رایج و قابل دسترس مانند گل، کاه، سنگ و استخوان های پوست حیوانات ساخته شده بود.

1. قرون اولیه

در اوایل امپراتوری روم ساختارهای معماری پیش از این رایج بودند. افراد فقیر در رم معمولاً در «insulae» ساکن بودند، که مجموعه‌ای از آپارتمان‌های سه طبقه که در اطراف یک حیاط مرکزی قرار داشتند (معادل یک بلوک املاک امروزی). این ” insulae” از چوب و آجر گلی تشکیل شده بودند و از نظر ساختاری نامطلوب بودند (قطعاً در نظر سنجی پذیرفته نبودند).

ثروتمندان در عمارت های یک طبقه معروف به Domus زندگی می کردند. چندین اتاق با طرح های بزرگ، ستون ها و آثار هنری در این اتاق ها وجود داشت. همچنین آب لوله کشی، گرمایش از کف و یک دهلیز مرکزی در خانه ها وجود داشت.

بیشتر اقامتگاه های وایکینگ ها ساختمان های مستطیلی نسبتاً بلندی بودند که به دلیل وسعت بیشتر برای یک خانواده متوسط ​​بود. این دیوارها از چوب ساخته می‌شدند، با خزه‌ها و چوب‌های بافته شده پوشیده از گل، که اغلب برای ساختن دیوارها استفاده می‌شد که به عنوان عایق خوب عمل می‌کرد و در عین حال از باد و باران جلوگیری می نمود.

اکثر خانه ها نیز دارای دودکش در سقف بودند. این خانه‌ها معمولاً در امتداد خیابان‌های باریک نزدیک به هم قرار داشتند و اغلب خانه‌ها دارای یک اتاق با افراد و حیواناتی بود که در زیر یک سقف اما در بخش‌های مختلف سازه زندگی می‌کردند.

2. قرون وسطی

در این دوره تنوع و شخصیت زیادی در املاک وجود داشت. عصر قلعه‌های بزرگ بود که با بزرگان چوب مانند موته و بالی شروع شد و تا قلعه‌های سنگی نفوذ ناپذیر پیش رفت. انواع دیگر املاک خانه های عمارتی، اقامتگاه های شهری و کلبه های دهقانان بود.

اکثر این خانه‌های مسکونی از چوب ساخته می‌شدند و با گل یا کاه در کنار هم قرار می‌گرفتند، اما ثروتمندترها توانستند محله‌هایی با شرایط متنوع بسازند. خانه های دهقانان نسخه کوچک شده خانه های تحت تأثیر وایکینگ ها بودند.

خانه های دهقانی در قرون وسطی: خانه های دهقانان کلبه های چوبی اولیه بود. آنها قاب های چوبی داشتند که با گل و لای (نوارهای بافته شده از چوب پوشیده شده با موی حیوان و گچ سفالی) پر شده بود. در برخی از بخش‌های منطقه، کلبه‌ها از سنگ ساخته شده بودند.

کلبه های دهقانی یا سفید کاری شده یا دارای تزئینات درخشان بودند. فقیرترین مردم در کلبه های یک اتاقه زندگی می کردند. دهقانان با کمی پول بیشتر در کلبه هایی با یک یا دو اتاق زندگی می کردند. پنجره ها هیچ شیشه ای نداشتند، فقط دارای کرکره های چوبی بودند که در شب بسته می شدند. کف از خاک سفت ساخته شده بود که گهگاه برای گرما با کاه پوشانده می شد.

از آتش برای پخت و پز و گرم کردن در میان کلبه دهقانان قرون وسطایی استفاده می شد. هیچ دودکشی برای تهویه هوا وجود نداشت. وسایل بسیار ساده بود. صندلی ها قیمت بالایی داشتند و هیچ دهقانی توان خرید آن را نداشت. به جای آن روی نیمکت یا چهارپایه می نشستند. آنها یک میز و صندوقچه های چوبی کوچک برای نگهداری لباس ها و چیزهای دیگر داشتند. از قلاب برای آویختن ابزار و گلدان های سفالی استفاده می شد.

دهقانان روی کاه و بدون کوسن می خوابیدند و به جای آن سرشان را روی کنده های چوبی قرار می دادند. دهقانان در تابستان شب ها و در زمستان در تمام طول روز کلبه های خود را با حیوانات خود شریک می شدند. حیوانات مکان هایی برای قرنطینه داشتند. گرمای بدن آنها به گرم نگه داشتن کلبه کمک کرد.

نورمن ها در ابتدا قلعه های چوبی ساختند. در اوایل قرن دوازدهم آنها با سنگ جایگزین شدند. بازرگانان ثروتمند شروع به زندگی در ساختمان های سنگی در شهرها کردند. (یهودیان اولین مردم عادی بودند که در ساختمان های سنگی زندگی می کردند). برای امنیت آنها مجبور بودند در خانه های سنگی ساکن شوند.

در زمان ساکسون ها، یک مرد ثروتمند و تمام خانواده اش در یک سالن بزرگ زندگی می کردند. تالار بزرگ در تمام قرون وسطی هسته یک قلعه باقی ماند، اما ارباب اتاق خود را بالای آن قرار داده بود. خورشیدی نامی بود که به این اتاق داده بودند. ارباب در آن در تختی می خوابید که برای حفظ حریم خصوصی و دور نگه داشتن زهکشی ها با پرده ها احاطه شده بود.

سایر اعضای خاندان لردها مانند کنیزانش در کف تالار بزرگ می خوابیدند. در یک یا دو سر تالار وسیع یک شومینه و دودکش وجود داشت. دودکش ها در قرون وسطی یک کالای لوکس محسوب می شدند. آنها با گذشت زمان بیشتر ترویج پیدا کردند، اما تنها درصد کمی توانایی خرید آنها را داشتند. هیچ دهقانی توان خرید آن را نداشت.

در حدود سال 1180 برای اولین بار از زمان رومیان، افراد ثروتمند قطعه های شیشه ای را در پنجره های خود نصب کردند. شیشه در ابتدا بسیار گران بود و فقط ثروتمندان می توانستند آن را تهیه کنند، اما در اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم طبقه متوسط ​​شروع به استفاده از شیشه در برخی از پنجره های خود کرد.

کسانی که توانایی خرید شیشه را نداشتند ممکن بود به جای آن از نوارهای نازک شفاف شاخ یا کتانی آغشته به پیه یا رزین استفاده کنند. توالت (گاردروب)، در یک قلعه، چاله ای بود که به ضخامت دیوار تعبیه شده بود. برای ساخت صندلی از سنگ استفاده شده بود. توالت گهگاه مستقیماً در خندق خالی می شد.

3. انقلاب صنعتی

شکوه و عظمت خانه های ثروتمندان با شرایط اسفناک زندگی کارگران در تضاد بود. در طول عصر صنعتی، اقامتگاه‌های جدید ثروتمندان اغلب پوسیده و خانه‌هایی زاغه‌ای و کثیف بودند، در حالی که مسکن فقرا معمولاً خانه‌های زاغه‌ای کثیف ویران‌شده بودند.

قلعه کلیف در کیگلی یک تصویر عالی از چگونگی تصمیم جوانان ثروتمند برای زندگی است. خانه بزرگی که با الگوبرداری از یک قلعه، برجک‌ها، برج‌ها و تاج‌های فریبنده روی دیوارهای باغ ساخته شده است. این خانه وسیع توسط باغی عظیم احاطه شده بود و وسعت ملک به کیلومترها می رسید. قلعه کلیف در حال حاضر یک موزه در دسترس عموم است.

خیابان‌های شلوغ و آلوده از ویژگی‌های خانه‌هایی بود که در محله‌های «زاغه‌نشین» شهرها دیده می‌شد. در طول انقلاب صنعتی، خانه‌ اکثر طبقات کارگر اینگونه بود. مردم فقیر اغلب در خانه های ساده در خیابان های باریک زندگی می کردند. این خانه ها دارای امکانات حمام مشترک، فاضلاب باز (حداقل در ابتدا) و در معرض رطوبت بودند. شرایط در طول قرن نوزدهم بهبود یافت، زیرا برای بهداشت عمومی که موضوعاتی مانند فاضلاب، بهداشت و ایجاد برخی محدودیت‌ها در ساخت و ساز مسکن را پوشش می‌دادند، مقرراتی وضع شد.

در نتیجه انقلاب صنعتی، طبقه متوسط ​​بیشتری از متخصصان مانند وکلا و پزشکان بوجود آمد. شرایط زندگی فقرا در طول قرن نوزدهم در نتیجه انواع ابتکارات دولتی و محلی بهبود یافت که منجر به تمیزتر شدن شهرها گردید. همچنین باید در نظر داشته باشید که زندگی برای فقرا قبل از صنعتی شدن چندان آسان نبود.

4. قرن نوزدهم

افراد مرفه در بریتانیا در قرن نوزدهم در خانه های بسیار زیبا زندگی می کردند. (با این حال خدمه آنها در اقامتگاه های کوچک و اغلب در اتاق زیر شیروانی زندگی می کردند.) مبلمان برای اولین بار به تولید انبوه رسید و این به معنی قیمت کمتر آن بود، اما در نتیجه آن استانداردهای طراحی آسیب دیدند. تصور ما از طبقه متوسط ​​قرن نوزدهم خانه‌هایی مملو از مبلمان، زیور آلات و اقلام ریز است. در حالیکه تنها درصد کمی از جمعیت می توانستند چنین سبک زندگی لوکسی داشته باشند.

وضعیت مسکن فقرا در اوایل قرن نوزدهم اسفناک بود. آنها اغلب در خانه هایی “به هم پیوسته” زندگی می کردند. این خانه ها دارای سه (یا گاهی تنها دو) اتاق بودند که یکی بر روی دیگری ساخته می شدند. خانه ها کنار هم بوده و پشت یک خانه به پشت خانه دیگر متصل بود و هر دوی آنها فقط در یک طرف پنجره داشتند. اتاق پایین هم به عنوان اتاق نشیمن و هم به عنوان آشپزخانه و دو اتاق طبقه بالا به عنوان اتاق خواب استفاده می شد.

بدترین مکان برای زندگی زیرزمین ها بود که به صورت سردابهای کوچک تک اتاقه، خفه، مرطوب و فاقد تهویه مطلوب بودند. از آنجایی که افراد فقیر توان خرید تخت را نداشتند، روی تپه های کاه می خوابیدند. خوشبختانه آئین نامه هایی که خانه های زیرزمینی را ممنوع می کرد، توسط شوراهای شهر در سال 1840 تصویب شد. آنها همچنین ساخت خانه های جدید “به هم پیوسته”  را نیز ممنوع کردند. در طول چند دهه به تدریج خانه های جدید جایگزین خانه های قدیمی شدند.

در اوایل قرن نوزدهم، کارگران ماهر معمولاً در «through homes» زندگی می‌کردند که به پشت ساختمان‌های دیگر متصل نبودند. آنها معمولاً دو اتاق در طبقه پایین و دو اتاق در طبقه بالا داشتند. اتاق جلویی طبقه پایین برای بهترین ها نگهداری می شد. در این اتاق خانواده بهترین وسایل و زیور آلات خود را ذخیره می کردند. آنها بیشتر وقت خود را در اتاق پشتی زیرزمین می گذرانند، اتاقی که به عنوان آشپزخانه و قسمت نشیمن استفاده می گردید. با پیشرفت قرن نوزدهم تعداد بسیار زیادی از افراد طبقه کارگر قادر به تامین مالی برای این شیوه زندگی بودند.

محله های کارگری در اواخر قرن نوزدهم بسیار بهبود یافت. پس از سال 1875 اکثر شهرها قوانین ساختمانی را اجرا کردند که طبق آن خانه‌های جدید باید با فاصله مشخصی از هم، اتاق‌ها با اندازه خاص و پنجره‌ها با اندازه مشخص باشند. در دهه 1880 اکثر خانواده های طبقه کارگر دو اتاق در طبقه پایین و دو یا سه اتاق خواب در طبقه بالا داشتند. اکثر آنها باغ کوچکی داشتند. برخی از خانه‌ها برای کارمندان ماهر در اواخر قرن نوزدهم با جدیدترین توالت داخلی لوکس ساخته شدند.

با این حال حتی در پایان قرن نوزدهم، بسیاری از خانواده ها هنوز در یک اتاق زندگی می کردند. خانه های قدیمی گهگاه به خانه های مستقل تقسیم می شدند. اگر پنجره های یک زاغه نشین شکسته می شد، او نمی توانست یا نمی خواست آن را تعویض کند. در نتیجه آنها با استفاده از کاغذ “تعمیر” می شدند. یا پارچه هایی بر روی سوراخ های شیشه گذاشته می شد. در اوایل قرن نوزدهم فقط افراد ثروتمند دستشویی داشتند. مردم حمام می کردند، اما تنها تعداد کمی از آنها اتاق های شستشوی واقعی داشتند. بسیاری از افراد طبقه متوسط ​​در دهه های 1870 و 1880 حمام نصب کردند. برای گرم کردن آب از گاز استفاده می شد. افراد طبقه کارگر در جلوی آشپزخانه در حمام حلبی حمام می کردند.

5. قرن بیستم

خانه های طبقه کارگر در اواخر قرن بیستم دو اتاق در طبقه پایین داشتند. دو اتاق وجود داشت: اتاق جلو و اتاق عقب. اتاق جلویی در شرایط بکر نگهداری می شد و بچه ها اجازه بازی در آنجا را نداشتند. خانواده بهترین اثاثیه و زیور آلات خود را در اتاق جلو نگهداری می کردند.

آشپزخانه در اتاق پشتی بود و جایی بود که خانواده بیشتر وقت خود را در آن می گذراند. اکثر خانواده ها روی یک اجاق با زغال سنگ پخت می کردند که اتاق را نیز گرم می کرد. با رواج بیشتر کوره های گازی در اوایل قرن بیستم، این شیوه زندگی تغییر کرد. از آنجایی که اتاق گرم نمی شد، افراد بیشتر وقت خود را در اتاق جلویی یا اتاق نشیمن، در کنار آتش می گذرانند.

اولین خانه های سازمانی قبل از جنگ جهانی اول ساخته شد. در دهه‌ سال های 1920 و 1930 موارد بیشتری ساخته شد و برخی از محله‌های زاغه‌نشین پاکسازی شدند. از سوی دیگر خانه های سازمانی تا پس از جنگ جهانی دوم غیر معمول بود. بسیاری دیگر پس از سال 1945 ساخته و رایج شدند.

بسیاری از خانه‌ها در بریتانیا هنوز فاقد حمام بودند و در اوایل دهه 1950 به دستشویی‌های بیرونی وابسته بودند. در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 وضعیت به طور قابل توجهی بهبود یافت. پاکسازی زاغه‌ها در مقیاس بزرگ رخ داد و کل بخش‌های خانه‌های پلکانی باستانی تخریب شد. برخی از آنها با آپارتمان های بلند جایگزین شدند.

6. قرن 21

در قرن بیست و یکم خانه ها شروع به گسترش کردند. مساحت اکثر خانه های جدید ساخته شده در اوایل قرن بیست و یکم به شدت کاهش یافت تا هزینه های افزایش یافته لوله کشی، گرمایش و سایر پیشرفت‌های فنی مانند اتوماسیون خانه هوشمند واستفاده از جدیدترین فن‌آوری ها یک امر ضروری بوده و هست.

خانه ها در طول سال ها به طور قابل توجهی از نظر اندازه و قیمت افزایش یافته اند. در مشخصات خانه های جدید بیشتر موارد سبک‌های معماری و طرح‌های نئوسنتی با کاربری ترکیبی پیش‌بینی شده‌اند.

چرا در تاریخ خانه ها دارای تفاوت هستند؟

یکی از ضروری ترین نیازهای انسان سرپناه است که در طول تاریخ، بشر را از بلایای طبیعی و همچنین از خطرات طبیعی و ساخته دست بشر محافظت کرده است. خانه احساس امنیت و رفاه و همچنین موقعیت مالی را برای شخص در جامعه فراهم می کند.

یک خانه چیزی بیش از یک ساختار فیزیکی است. نماد قدرت، اقتدار و موارد دیگر است. با نگاهی به اطراف می‌توانیم ببینیم که خانه دیگر به عنوان یک پناهگاه تلقی نمی‌شود، بلکه به نشانه‌ای از شکوفایی اقتصادی، نمایش عامیانه ثروت و عنوان طبقاتی تبدیل شده است.

مسکن حریم خصوصی مناسبی را برای خانواده فراهم و به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بدون نگرانی از شنیدن یا توهین دیگران به مسائل خود رسیدگی کنند. این باعث می شود تا یک زوج صمیمی باشند و به طور کامل احساسات خود را ابراز کنند. همچنین یک خانه دائمی تضمین می کند که یک خانواده اطلاع داشته باشد که قرار است کجا زندگی کند.

خانه های قدیمی از چه مصالحی ساخته شده اند؟

سازه‌های قدیمی اغلب از سنگ، آجر، الوار و خاک (نی یا ترکه و اندود) ساخته می شدند و پس از احداث با گچ بر پایه خاک یا آهک و یا رنگ پوشانده می شدند. این مواد قابل نفوذ هستند زیرا رطوبت قادر است تا در آنها نفوذ کند و وقتی شرایط مناسب باشد به طور ایمن تبخیر شود.

چگونه می توان تاریخچه خانه خود را پیدا کرد؟

کسانی که می خواهند درباره تاریخچه خانه خود بیشتر بدانند می توانند مراحل زیر را امتحان کنند.

• ثبت ملی اماکن تاریخی: آیا خانه شما قدیمی است؟ اگر اطمینان ندارید به صورت رسمی  از طریق ثبت ملی مکان های تاریخی بررسی کنید که خانه تاریخی است. پارک ملی سرویس این خدمات را مدیریت می کند و فهرست رسمی اقامتگاه هایی را که به دلیل قدمت، سبک معماری و اهمیت کلی آن به عنوان “تاریخی” ثبت و طبقه بندی شده اند ارائه می دهد.
• از مشاور املاک خود بپرسید: قبل از نقل مکان به خانه جدید، از مشاور املاک خود در مورد تاریخچه ملک خود پرس و جو کنید. آنها باید به شما اطلاع دهند که خانه در یک منطقه تاریخی واقع شده است. یک مشاور املاک ماهر همچنین باید بتواند به شما کمک کند تا نام مالکان قبلی را پیدا کنید. اگر خانه شما در یک منطقه تاریخی است، باید توجه داشته باشید که زندگی در محله ممکن است شامل قوانین و مقررات خاصی باشد. این محدودیت ها که عموماً در مورد نمای خانه اعمال می شود، به زیبایی و جذابیت کلی محیط کمک می کند. با این حال بسیاری از مالکان قوانین را محدود می‌دانند، بنابراین قبل از خرید مطمئن شوید که مایلید خانه‌ای تاریخی را خریداری کنید.
• به سوابق سرشماری باستانی نگاه کنید: آیا کنجکاو هستید که قبل از شما چه کسی در خانه زندگی می کرد؟ با مشاهده سوابق سرشماری باستانی شروع کنید. شما باید بتوانید نام اعضای خانواده را که در خانه زندگی می کردند، سن، وضعیت تولد، سال مهاجرت، وضعیت ازدواج، شغل، وسایل شخصی و سایر جزئیات جالب مطلع شوید. آرشیو ملی گزارش می دهد که همه این اطلاعات برای هر سرشماری قابل دسترسی نیست. به عنوان مثال در سوابق سرشماری از 1790 تا 1840، فقط “سرپرست خانواده” ثبت شده است.
• از کتابخانه منطقه، مرکز تاریخی یا حفظ آثار باستانی تحقیق کنید: اگر با دیدن یک عکس هزار کلمه به ذهن شما خطور می کند، مجموعه عکس های تاریخی کتابخانه منطقه شما می تواند چیزهای زیادی در مورد خانه در اختیارتان قرار دهد. هنگام بررسی تاریخچه یک ملک یا منطقه، اکیداً توصیه می‌کنیم با کتابخانه منطقه خود قراری بگذارید تا عکس‌ها، نقشه‌ها، مقالات روزنامه‌ها و گزارش‌های طبقه‌بندی تاریخی را در آرشیو آن‌ها مشاهده کنید. یک مرکز تاریخی یا مرکز حفظ آثار باستانی مکان دیگری است که باید از آن بازدید کنید. این مراکز تصاویر و مقالات مهم را ذخیره و بایگانی می کنند و همچنین میزبان نمایشگاه ها و فعالیت های مرتبط با شهر هستند. ساختمان ها و مراکز تاریخی نیز توسط سازمان های حفظ آثار و بناهای تاریخی حفظ، بازسازی و زیباسازی می شوند.
• تحقیق موضوعی انجام دهید: آیا می خواهید بدانید چه کسی در خانه شما زندگی می کرد؟ سعی کنید تحقیق موضوعی به عمل آورید. اگر در حال خرید ملک جدیدی هستید، مطمئناً یکی از آنها را در هر صورت انتخاب خواهید کرد، زیرا بسیاری از خریداران برای جستجوی یک مورد حرفه ای هزینه پرداخت می کنند. جست و جوکنندگان عنوان اسناد مالیاتی را برای اینکه به خریداران احتمالی خانه نشان دهند که مالکیت قانونی ملک را از ابتدا تا کنون داشته اند بررسی می کنند. خریداران می توانند مطمئن باشند که شخصی که خانه را به آنها می فروشد مالک آن است. همچنین می توانید تحقیق در مورد مورد خود را با استفاده از یکی از وب سایت های عمومی متعدد انجام دهید.

جذاب ترین خانه های تاریخ کدامند؟

جذاب ترین خانه های تاریخ در زیر فهرست شده اند.

• کاخ مینوس، یونان:  گفته می شود کاخ مینوس تقریباً 1700 سال قبل از میلاد در 5 و نیم هکتار در کرت ساخته شده است. به گفته این منابع کاخ که به دو بال شرقی و غربی تقسیم شده بود، حدود 700 سال مورد استفاده قرار می گرفت. تصور می‌شود که از محوطه اعیان نشین کاخ برای دیدن اتفاقات در بال غربی از طریق پنجره استفاده می‌شده است. به نظر می‌رسد این کاخ دارای زیارتگاه‌های متعددی بوده و این سؤال را در مورد اینکه آیا پادشاهان، کشیشان یا هر دو در آن زندگی می‌کرده‌اند، ایجاد کرده است. باستان شناسان کتیبه های کشف شده در کاخ را به عنوان خطی B  شکل باستانی یونانی تشخیص دادند.
• Thor Ballylee، ایرلند:  Thor Ballylee یک برج مسکونی مستحکم است که گمان می رود توسط خانواده د بورگو در قرن شانزدهم ساخته شده است. این برج باشکوه ظاهراً شاعر مشهور دبلیو بی ییتس را مجذوب خود کرد تا جایی که در حدود سال 1917 برای آن 35 پوند پرداخت کرد. پس از آن به برج ییتس لقب گرفت. Thor Ballylee به چهار طبقه تقسیم می شود، هر طبقه دارای یک اتاق یک نفره است که توسط یک راه پله مارپیچ به هم متصل شده است. پنجره هر اتاق به یک نهر آب باز می شود که از کنار برج می گذرد.
• ویلا آلمریکو کاپرا، ایتالیا: همه تاریخدانان معتقدند که Estate Almerica Capra، ویلایی زیبا در ایتالیا، متعلق به دوره رنسانس است و توسط آندره آ پالادیو ساخته شده است. آلمریکو کاپرا بر روی تپه ای خارج از ویچنزا قرار دارد و به عنوان یک بنای تاریخی جهانی شناخته شده است. ویلا یک سازه نامتقارن با چهار رواق است. هر رواق دارای مجسمه ای از خدای باستانی و یک پنجره است. اتاق های اصلی ویلا در طبقه دوم هستند. طبق افسانه خالق ویلا، پالادیو، در سال 1580 قبل از اتمام آن درگذشت. پس از مرگ او اعتقاد بر این است که معمار دیگری ساخت و ساز را بر عهده گرفت و در طرح اصلی اصلاحاتی انجام داد. ویلا دارای یک سالن بزرگ با سقف گنبدی و یک بالکن است. امروزه این سازه گردشگران، مورخان و حتی فیلمسازان را به خود جذب می کند.
• خانه آننه فرانک، هلند: دفتر خاطرات دختر جوانی که در خلال هولوکاست از آلمانی‌ها پنهان شده بود، نام و شهرت را برای این ساختمان آمستردام به ارمغان آورد که گمان می رود یکی از قدیمی‌ترین خانه‌های جهان است. به گفته مورخان دیرک وان دلفت این سازه را در سال 1635 ساخته که به سه قسمت تقسیم می شود. قسمت اول ورودی برای ارسال، قسمت دوم برای آسیاب ادویه و قسمت سوم برای انبارها مورد استفاده قرار می گرفته است. علاوه بر این سازه شامل یک خانه پشتی است که به دلیل گسترش غیرمعمول ساختار خانه های اطراف از دید پنهان بود. آننه فرانک و خواهر بزرگتر و والدینش قبل از اسیر شدن توسط آلمانی‌ها و تبعید به اردوگاه‌های کار اجباری در یک بخش مخفی خانه خود اقامت داشتند.
• کاخ بلنهایم، بریتانیا:  به نظر می رسد کاخ بلنهایم در آکسفوردشایر انگلستان در حدود سال 1705 ساخته شده باشد. این کاخ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد و به عنوان یکی از ده اقامتگاه قدیمی‌ جهان شناخته می‌شود. مورخان معتقدند دوک مارلبورو در این کاخ زندگی می کرده است. وسعت این ساختمان حدود هفت هکتار است. این کاخ دارای یک بلوک مستطیل شکل و همچنین بلوک های شرقی و غربی است. در ضلع شرقی سازه، آپارتمان های سلطنتی برای دوک ها و دوشس ها وجود دارد، در حالی که در ضلع غربی، یک گالری عکس و در ضلع شمالی نیز یک رواق وجود قرار گرفته است.
• Mount Vernon، ایالات متحده آمریکا: از آنجایی Mount Vernon خانه جورج واشنگتن، اولین رئیس جمهور ایالات متحده بود،ارزش آن را دارد که از آن اسم برده شود. بر اساس گزارش ها، توسط آلکساندریا در حدود سال 1727 ساخته شده است. کوه ورنون واقع در 16 مایلی واشنگتن دی سی، یک ملک 500 هکتاری با خانه ای چهارده اتاقه است. اگرچه معمار این املاک ناشناخته است، اما تصور می شود که این عمارت در امتداد خطوط معماری پالادیان طراحی شده است. املاک اصلی به سه بلوک تقسیم شده است. بلوک اصلی ساختمان دو طبقه است، اما بلوک های بعدی فقط یک طبقه هستند.
• Monticello، ایالات متحده: تصور می شود که Monticello در ویرجینیا، اولین اقامتگاه آمریکایی با سقف گنبدی باشد. توماس جفرسون، سومین رئیس جمهور ایالات متحده این اقامتگاه را در حدود سال 1726 ساخت. طبق گزارش Monticello.org، Monticello در طول چهل سال توسط جفرسون ساخته و بازسازی شد. این سازه دارای رواق هایی در دو ضلع شرقی و غربی است. در حالی که رواق شرقی به یک سالن منتهی می شود، درغرب به یک سالن ورودی بزرگ منتهی می شود. تراس هایی در شمال و جنوب دیده می شود. به گفته منابع، جفرسون پله را به گونه ای طراحی کرد که باریک و بالا رفتن از آن دشوار باشد، اما در آن زمان بسیار جذاب تر از پله های استاندارد بود.
• Finca Vigia، کوبا: Finca Vigia، که به معنی “خانه چشم انداز” ترجمه می شود، به عنوان یکی از ده عمارت قدیمی در جهان محسوب می شود. این ویلا که در کوبا واقع شده، پیش از این محل زندگی نویسنده و روزنامه نگار مشهور ارنست همینگوی بود. میگوال، معمار اسپانیایی، این خانه را در سال 1886 در دامنه تپه ای در حدود یازده کیلومتری هاوانا ساخت. بر اساس گزارش ها، همینگوی در سال 1940 حدود 12,500 دلار برای این ساختمان پرداخت کرد. این خانه پس از مرگ او توسط دولت کوبا تصرف شد. این سازه امروزه به یک موزه تبدیل شده است و بازدیدکنندگان می‌توانند از طریق پنجره‌ها، داخل خانه را ببینند. با این حال آنها اجازه ورود به اتاق های اصلی را ندارند.

همچنین خانه های تاریخی زیادی در ترکیه وجود دارد که در سراسر کشور واقع شده اند.