از دوره های اول در امپراتوری عثمانی، این سنت مرسوم بوده است که دولتمردان از علما و نویسندگان محافظت می کردند آنها را به عمارت های خود دعوت می کردند و گفتگوهای علمی و ادبی ترتیب می دادند.
در قرن نوزدهم این سنت رواج بیشتری یافت و جلساتی که در عمارت بسیاری از دولتمردان، علما و افراد ثروتمند برگزار می‌شد، تأثیر زیادی بر زندگی فکری آن دوره گذاشت.به ویژه در دوره ی سلطان عبدالعزیز عمارت هایی که علمای نامی شرق و غرب در آن ماه ها به عنوان مهمان اقامت داشتند تبدیل به دارالفنون گردید.
بیشتر اوقات در جلساتی که توسط خود میزبان برگزار می گشت مسائل علمی، فکری، ادبی و سیاسی آزادانه مطرح می شد.این محیط در عمارتها امکان تلاقی افکار شرق و غرب را فراهم کرد و به مدد شرایط سیاسی آن دوره، اندیشه غربی از این رویارویی پیروز بیرون آمد.به همین دلیل عمارت ها سهم مهمی در گسترش تفکر غربی در میان روشنفکران عثمانی داشتند.
عمارت های معروف ترکیه در زیر آمده است :
1. عمارت Cemil Molla
یکی از نادرترین نمونه‌های معماری عثمانی در قرن نوزدهم که در قسمتهای دست نخورده بسفر باقی مانده است.
در سال 1886 اوریانی زاده جمیل ملا افندی (1865-1941) زمانی که او نزدیک بود امید خود را برای ساخت عمارت روی کوزگون جوک که نمادی از ذوق و سلیقه است از دست بدهد در آخرین دوره های امپراتوری عثمانی وزیر دادگستری و رئیس دولت شد .این عمارت اثر معمار ایتالیایی سیگنور آلبرتی است.
او با آداب و روحیه ریشه‌دار امپراتوری عثمانی، تکنیک آلبرتی و دانش سبک اروپایی این اثر تاریخی را خلق کرد که شاید بلندپروازانه‌ترین، بدیع‌ترین و منحصربه‌فردترین اثر در استانبول باشد.در طول زندگی او مورد علاقه ی سلطان عبدالحمید دوست صمیمی اش و شطرنج باز حرفه ای بود که به عنوان رئیس باب مسیحات (امور مذهبی) در عثمان علیه وشیخ الاسلام، رئیس شورای دولتی (شورا) خدمت کرد. و در نهایت دو بار وزیر دادگستری شد . دوستش٫ مشاور همیشگی او و اشتیاق جمیل ملا برای ساختن عمارتی که آرزویش را داشت، باعث شد در طول ساخت و ساز پنج ساله آن، هم به عنوان معمار و هم به عنوان سرکارگر مشغول به کار شد.
مروارید خط الراس کوزگونچوک در استانبول آن روزها. با تزئینات سقف طلاکاری شده، اتاق های ناهار خوری و اتاق خواب هایی که با شیشه های رنگی تزئین شده بودند بیشترین موضوع مورد بحث بود.
تیله های سفید حمام که در زبان استانبولی به عنوان «هشتمین عجایب جهان» شناخته می شود زیر آن ها با برش های نازک بخاری گذاشته می شد تا همیشه گرم بماند.در حالی که در زمان سلطان عبدالحمید استفاده از گرمایش و برق در مکانی غیر از کاخ یلدیز استانبول غیرقابل تصور بود، مولا در این زمینه نیز راه جدیدی را گشود. عمارت جمیل ملا نیز مانند کاخ ییلدیز با موتور دیزل روشن می شد و با سیستم گرمایش مرکزی گرم می گردید. مولا به سرعت صفت های «اولین خانه برقی» و «اولین خانه با گرمایش مرکزی و «اولین خانه با تلفن» را به نام خود کرد.غنای فضایی بیاز کوللی کوسک در کوزگونچوک نیز سالهاست که شاهد یک زندگی فرهنگی و تفریحی ممتاز بوده است.
شب‌ها جلسات بحث و گفتگو با حضور فیلسوفان و شاعران برجسته آن دوره تشکیل می‌شد و تا صبح ادامه داشت این جلسات با قطعاتی از ادبیات دیوانی که مولا ساعت‌ها تلاوت می‌کرد ادامه می یافت.
ملا که در زمان روی کار آمدن کمیته اتحاد و ترقی و سپس خروج مصطفی کمال به سامسون به عمارت بیاز کوللی عقب نشینی کرد، دیگر نه به عنوان یک مدیر، بلکه به عنوان یک شهروند عادی کشورش را تماشا کرد.زمانی که آتاتورک برای بازدید از کاخ بیلربی آمد اعلام کرد که می‌خواهد با ملا ملاقات کند و از دیدگاه ملا در مورد زندگی معاصر و دیدگاه او مبنی بر اینکه او یک روشنفکر است که معتقد است کشورش به نوآوری نیاز دارد حمایت خواهد کرد.خانواده مولا مانند بسیاری از خانواده های عثمانی، دارایی های خود را یکی یکی فروختند تا سطح زندگی خود را حفظ کنند و 7 سال پس از مرگ جمیل ملا در سال ۱۹۴۱ ، عمارت بیاز کوللی را از دست دادند.مسا
MESA
عمارت را که مرکز فرهنگ و هنر غیررسمی عصر عبدالحمید با غنای معماری افسانه‌ای خود بود، درست یکصد سال پس از ساخت، در سال 1365 خریداری کرد. پس از کار مرمت دقیقی که در سالهای 2004 تا 2005 انجام شد، این عمارت با عمق بیشتری از پشته‌های تنگه بسفر به آینده نگاه میکند.
2. عمارت باریش مانچو
منطقه مودا در کادیکوی ناحیه ای است که به دلیل خانه ای که باریش مانچو در آنجا ساخت و زندگی کرد با نام باریش مانچو شناخته می شود. در 9 ژوئن 2010 توسط خانواده مانچو به موزه تبدیل شد.باریش مانچو “آخرین باری که نام یک شخص متوقف می شود و سپس او مرده در نظر گرفته می شود.” این کلمه ارزش موزه را به خوبی توصیف می کند.باریش مانچو هنرمندی چیره دست، جهانگرد، و انسان خوش قلبی بود . این موزه که با همکاری شهرداری کادیکوی، خانواده مانچو و بسیاری از موسسات افتتاح شده است هویت هنری باریش مانچو و همچنین ویژگی های متفاوت او را به بازدیدکنندگان ارائه می دهد.این موزه در اعماق قلب این هنرمند عزیز می‌کاود و خاطرات آنها را به بهترین شکل ممکن زنده نگه می‌دارد. اگر در مورد ویژگی های موزه باریش مانچو سوال دارید با ادامه ی این مقاله همراه ما باشید .تاریخچه این خانه که شاهد زندگی باریش مانچو بوده به دوران باستان باز می گردد.خانه به دستور داوسون بین سالهای 1895 و 1900 توسط پاپ کالفا ساخته شد. پس از بازگشت داوسون به کشورش، این ساختمان چندین بار در دهه 1930 تغییر کرد.
در سال 1965 توسط جان ویتال خریداری گردید و عمارت ویتال نام گرفت. باریش مانچو این عمارت را در سال 1984 از خانواده ویتال خرید و آن را بازسازی نمود. این ساختمان یک ساختمان ویکتوریایی قرن نوزدهمی است. این هنرمند دوست داشتنی در سال 1999 در این خانه درگذشت. خانواده مانچو بر اساس وی “آخرین باری که نام یک نفر از بین می رود، مرده محسوب می شود” با کمک شهرداری کادیکوی و هالک بانک ترکیه این خانه را برای زنده نگه داشتن یاد او به موزه تبدیل کردند.
این موزه دارای سه طبقه و یک زیرزمین می‌باشد .در ورودی، اتاق رختکن، اتاق غذاخوری و اتاق نشیمن وجود دارد.در ورودی، می توان پیانوی بزرگ
Steinway B2010
که مانچو درباره ی این پیانو گفته بود این پیانو
رویای من است!مجسمه فوق واقعی باریش مانچو درست در کنار آن دیده می شود.
در این طبقه جوایز، مجموعه ظروف شیشه ای، آثار تاریخی مختلف و کالاهای مهم چوبی وجود دارد.در طبقه بالا می توان اتاق های کودکی دوگوکان و باتیکان مانچو را دید.در این طبقه، تجهیزات و نوارهای ضبط شده برنامه «پسری که مرد خواهد شد» (adam olacak çocuk) قرار دارد.در طبقه پایین، اتاق شوالیه، اقلام مربوط به آن دوره، و مواد استفاده شده توسط مانچو، که توسط خانواده سلطنتی بلژیک لقب شوالیه را در هنگام نقاشی به کار برده بود، وجود دارد. ماشین باریش مانچو در ورودی خانه قرار دارد.خانه دارای 2 باغ تابستانی و زمستانی است. موزه باریش مانچو یکی از موزه‌های دیدنی استانبول است.ازاین موزه هر روز از ساعت ۹ تا ۱۷ به جز دوشنبه ها و تعطیلات رسمی میتوانید دیدن کنید.اگر قصد بازدید به صورت گروهی دارید باید از قبل رزرو کنید.بلیط کامل 0.60 دلار آمریکا / 10 لیره و بلیط تخفیف دار 0.30 دلار آمریکا / 5 لیره در موزه باریش مانچو می‌باشد.
3. عمارت Danioli
این عمارت که نمونه ای از معماری قرن نوزدهم فرانسه است تا به امروز باقی مانده است.منلاوس دانیولی، یک تاجر پنیر کاتولیک یونانی، و همسر روسی او ورا صاحبان اصلی آن بودند. در سپتامبر 1912، این عمارت دوست‌داشتنی، که زمینه‌ای برای یک داستان عاشقانه پرشور بود، به خانواده رومباکیس ایتالیایی فروخته شد. مالکان فعلی عمارت را در سال 2005 به طور قابل توجهی بازسازی کردند. در باغی به مساحت 1000 متر مربع به مساحت 1900 متر مربع، تاکستان ها، انواع درختان میوه، درختان زیتون و صدها گل و گیاه وجود دارد. عمارت دینولی قبلی و کادریه خانم کوکسو، با باغ تماشایی، استخر خصوصی، مناظر خیره‌کننده از همه اتاق‌ها و ایوان‌های سه طرف منظره‌ای قابل تماشا دارد.
4. عمارت احمد رتیب پاشا
این عمارت در منطقه آجیبادام و در خیابانی به نام همین عمارت است.خیابان فایک بیگ مسجد و خیابان گنچ در کنار عمارت قرار دارد.امروزه تقریبا هیچ یک از عمارت های تاریخی اطراف آن وجود ندارند. یکی از این عمارتها متعلق به قهرمان منحصر به فرد عصات پاشا (1862 Yanya – 1938 Karacaahmet).
بود.عمارت بزرگ عصات پاشا اخیرا تخریب شده است. هیچ اثری از این عمارت که متعلق به معاون وزیر امور داخلی جلال بیگ بود و بعداً به نوه‌اش علی فوات ترکگلدی بیگ منتقل شد، وجود ندارد. (1867 Acibadem – 1935 Yahya Efendi).
عمارت چوبی چهار طبقه احمد راتپ پاشا با رنگ سفید در یک باغ قرار دارد و منظره زیبایی دارد. حیاط خلوت پلکانی این سازه عظیم که شبیه عقابی است که برای پرواز آماده می شود، تا خیابان فیک بی امتداد دارد.یک دیوار حائل بلند در اینجا ساخته شد. این ساختمان با مصالح بسیار گرانبها و غنی ساخته شده بود. نرده های پله برش خورده و کریستال باکارات بسیار گرانبها هستند. تمام درها و پنجره ها با نقش های کنده کاری شده تزئین شده اند.تمام قطعات چوبی ساخته و از وین آورده شده بود. عمارت تابستانی احمد راتیپ پاشا در باغی بزرگ به مساحت 30929 متر مربع قرار دارد.تمام درها و پنجره‌های ساختمان توسط هنرمندان منبت کاری با مهارت جواهرسازی مانند جواهرات پردازش شد. در بالای پله ها لوسترهای کریستالی وجود دارد. در محل اتصال دیوارها و سقف ها، تزئینات معماری بسیار زیبا و ظریف اتاق ها را فراگرفته بود. از طرف دیگر حمام کاشی کاری شده واقعا یک شاهکار است. 54 اتاق در ساختمان باشکوه تاریخی وجود دارد که برخی از آنها به عنوان سالن غذاخوری و خوابگاه دبیرستان دخترانه چاملیجا استفاده می شود که امروزه در آن آموزش ارائه می شود. این ویلای تابستانی توسط معمار محترم کمال الدین بی (1870 در اوسکودار، 1927 در آنکارا) ساخته شده است. کمال الدین بیگ نیز آثار زیر را ساخت: مساجد ببک، بستانچی، باکرکوی، بی اوغلو کامر هاتون. سلطان رسات، مقبره محمود سوکت پاشا; دبستان ایازما، دبستان بستانچی، مدرسه ایوپ رصدیه، مکتب کوزات (کتابخانه دانشگاه)، مدرسه سلطان حامیت (بورس کالای استانبول)، مؤسسه آموزشی آنکارا غازی، مسافرخانه های بنیاد، ساختمان های جدید بیمارستان وکیف گورابا، لاللی، آپارتمان های هاریکزادلر.
عمارت احمد راتیپ پاشا، پس از دومین سلطنت مشروطه 1908، همراه با باغ و تمامی قسمتهای آن، توسط وزیر آموزش و پرورش سوکرو بیگ (وزارتی 24 ژانویه 1913، 20 ژوئیه 1918)، که در سال 1926 در ازمیر به دلیل اقدام برای ترور آتاتورک اعدام شد نمایش داده شد.در اینجا، در 13 دسامبر 1914، دبیرستان دخترانه شبانه آجی بادام نمونه به سبک کالج معروف
Tereziyanom
در وین افتتاح شد پرستاران و فرماندهان زن از آلمان آورده شد و وسایل مدرسه به صورت منظم در مکانی مجلل چیده شد.
5. عمارت آسیایی
توفیک فیکرت عمارت آسیایی را در سمت روملی بسفر در سال 1906 ساخت. خود شاعر این سازه را طراحی کرد که به فارسی “آسیان” نامیده می شود که به معنای “لانه پرنده” است. توفیک فیکرت که در نه سال آخر عمرش (1906-1915) در این مکان زندگی کرد، پس از مرگش خانه را به همسرش نازیمه هانم وصیت کرد. در سال 1940 توسط شهردار وقت لطفی کردار خریداری شد و به موزه تبدیل گردید و اشیای توفیک فیکرت و دوستانش و همچنین قبر شاعر را که از ایوپ منتقل شده بود به نمایش گذاشت. این ساختمان اکنون «موزه آسیایی» را در خود جای داده است که وابسته به اداره کتابخانه و موزه های شهرداری متروپولیتن استانبول است.
6. خانه سبز (گرین هاوس)
خانه سبز عمارتی است که با شکل ظاهری خود، خودنمایی می کند و در کنار مدرسه جدید محمد افندی در میدان سلطان احمد واقع شده است. این عمارت تاریخی که نمایانگر سبک عثمانی قرن نوزدهم در محدوده شبه جزیره تاریخی می باشد، توسط انجمن تور و اتومبیلرانی ترکیه در سال 1977 خریداری شد. پس از مراحل فروش به شکل اولیه خود بازسازی شد و به عنوان هتل شروع به کار نمود. پس از بازسازی در سال 1985 توسط “اروپا نوسترا”، یکی از برجسته ترین مؤسسات فرهنگی اروپا، محافظت و اعطا شد. خانه سبز دارای سبکی با ساختار معماری منحصر به فرد و همچنین دارای باغ با چشم انداز و منظره منحصر به فرد است که توجه افراد را به سوی خود جلب می کند. امروزه به عنوان هتل و رستوران مشغول به فعالیت است. این ساختمان توجه زیادی را به ویژه از سوی بازدیدکنندگان و گردشگران خارج از کشور، به سوی خود جلب می نماید.
شوکرو بیگ که در اداره دویونوی عمومیه (Duyunu-ı Umumiye)، که برای کنترل بدهی های خارجی امپراتوری عثمانی تأسیس شده بود کار می کرد، به همراه خانواده اش در این عمارت زندگی می کردند. اگر نیاز به ارزیابی کلی از بنا وجود داشته باشد، باید گفته شود که این بنا از زیباترین نمونه های معماری مدنی قرن نوزدهم عثمانی می باشد، که تا به امروز باقی مانده است. خانه سبز که از مهم ترین بناهای یادبود تاریخی شهر مانند کاخ توپکاپی، مسجد آبی و ایاصوفیه است نیز با موقعیت استراتژیک خود توجه ها را به سوی خود جلب می کند. این بنا در مرزهای شبه جزیره تاریخی، که مرکز توریستی استانبول می باشد، قرار دارد.
7. عمارت های خیابان سو اوک چشمه (Sogukcesme)
خیابان سو اوک چشمه خیابانی واقع در استانبول ترکیه است که مکانی محبوب برای عمارت ها به شمار می رود و خانه های بزرگ و مجلل در آن قرار دارند. این عمارت ها معمولاً در محله های مرفه قرار گرفته و اغلب متعلق به افراد یا خانواده های ثروتمند می باشند.
عمارت ها در خیابان سو اوک چشمه به سبک های مختلف معماری، از جمله سنتی ترکیه، مدرن و کلاسیک ساخته شده اند. آنها همچنین می توانند دارای طیف وسیعی از امکانات رفاهی از جمله استخر شنا، باغ، و مناطق تفریحی در فضای باز باشند.
خیابان سو اوک چشمه در منطقه بی اغلو (Beyoglu) استانبول واقع شده که به خاطر داشتن زندگی شبانه پویا و پر جنب و جوش، جاذبه های فرهنگی و بناهای برجسته تاریخی مشهور است. این خیابان همچنین به بسیاری از مراکز خرید، غذاخوری ها و مراکز سرگرمی نزدیک می باشد.
عمارت های سنتی چه ویژگی هایی دارند؟
واژه ی عمارت که از زندگی عشایری آمده است و با فعل اقامت در مکانی برای شب ترکیب شده است و معماری مدنی را تدایی میکند .استفاده از واژه عمارت در عثمانی ها تقریباً همیشه حاکی از یک موقعیت اجتماعی متمایز است، مانند اصطلاحات «عمارت پاشا»، «عمارت بی» و «عمارت دولتی» که هنوز هم در زندگی روزمره استفاده می شود. با این حال، تعریف بناهای متعلق به سلطان یا بانو سلطان به عنوان «کاخ» نشان می دهد که این وضعیت شامل افراد برجسته ایالتی مانند وزیر، پاشا، علما و افراد ثروتمند هم می شود.اصطلاح عمارت در اصطلاح معماری مدنی ترکیه که خانه‌های واقع در خط ساحلی را بر اساس ویژگی‌های توپوگرافی آنها «یالی» یا «ساهیل سرای» می‌نامد و خانه‌های واقع در یک اقامتگاه تابستانی یا باغ خصوصی را «عمارت» می‌نامد. خانواده افراد ثروتمند در بافت شهری به سازه های بزرگی اطلاق می شود که همراه با خادمانش در آن زندگی می کند.در عمارت هایی که به صورت یک یا دو طبقه در طبقه همکف از یک حیاط بسته بزرگ که توسط فضاهایی احاطه شده است از یک تا ۴۰ اتاق دارند.از سوی دیگر، برخی از نمونه‌ها شبیه قصر هستند، مانند عمارت «علی پاشا» متعلق به ۱۸۶۵ در مرکان که اتاقی در بالای آن قرار دارد، اما به دلیل موقعیت و موقعیت مالک آن به عنوان عمارت تعریف شده است. علاوه بر این، این که برخی از خانه های متواضع مانند عمارت چاکیر آقا در بیرگی، عمارت یاغجی اوغلو در توکات و عمارت هازرانلار در آماسیا، عمارت نامیده می شوند، به این موضوع مربوط می شود که خانواده ای که به آن تعلق دارند، یکی از سرشناسان این دوره بوده است .قابل ذکر است که عمارت ها در باغ هایی قرار گرفته اند که اطراف آن را دیوارهای محیطی احاطه کرده اند که توپوگرافی آن مناسب است.عمارت 1751 کاوافیان در ببک که از دو ساختمان مجزا تشکیل شده است، از جمله بخش حرمسرا که تقریباً بدون تغییر باقی مانده است و واحدهای حمام و آشپزخانه که تا زمان ما باقی نمانده است، در زمینی شیبدار قرار دارد که با دیوارهای محیطی احاطه شده است. که با یک در به خیابان باز می شود.
سکونت گاه پراکنده، که سلملیک را تقریباً در مرکز قرار می دهد در این دوره به طور مکرر به ویژه در مناطق تفریحی تابستانی قرار دارد. از سوی دیگر، لژ افغانی ها در سال 1793 در اسکودار که همین رویه در آن مشاهده می شود، از جمله سازه هایی است که باید در چارچوب معماری مسکونی بررسی شود هرچند کارکرد آن متفاوت است.بدیهی است که تأسیس بسیاری از لژها با قرار دادن مشیحات در عمارت های اهدایی افراد متمول که از پیروان فرقه ها بودند محقق شد و بیشتر آنها در عمارت هایی که اجاره می کردند یا می خریدند فعالیت می کردند. لژ افغانی ها که در یک باغ بزرگ واقع شده است، اولین و بدیع ترین نمونه از این موارد است و می توان فهمید که واحدهای خدماتی که به ساختمان یک مجموعه اجتماعی کیفیت می بخشند، طرح و برنامه معماری عمارت را که جایگزین می کنند ادامه می دهند.
همانطور که در این ساختمان دیده می‌شود طرح طراحی با یک نیمکت با بررسی آن با انواع مختلف در محیط فرهنگی استانبول و سبک زندگی ایجاد شده در اطراف کاخ و فضایی که با نیمکت وسطی به ویژه از زمان لاله ها به وجود آمده است. در قسمت حرمسرای عمارت کاوافیان در ببک طرحی با ایوان دو نفره و نیمکت وسطی به نام “کارنیاریک” و طرح نیمکت وسط چهار ایوان با اتاق هایی که در گوشه های حرمسرا و بخش های سالن عمارت کاپتان پاشا، رایج ترین طراحی داخلی است.
آنها کاربردهای زیادی دارند در حالی که از نظر زیبایی شناسی هم دلپذیر هستند. کارکردهایی مانند خوردن، نوشیدن، خوابیدن و برخاستن نیز در اتاق‌های چند منظوره اطراف سالن میانی انجام می‌شد که کارکردهای معمول روزانه مانند پذیرایی از مهمان، گپ زدن و حتی غذا خوردن را داشت. در اثاثیه فضاها مبل های جلوی پنجره ها، کمدهای تخت و لحاف، طاقچه و کمد وسایل مختلف، باربیکیو و اجاق های گرمایشی جایگاه مهمی داشتند.
این طرح طراحی حتی زمانی که تأثیرات غربی به شدت بر معماری ما تأثیر گذاشت، رها نشد. علاوه بر سنتزهای قوی که در استفاده از مبل‌های بیضی و طرح‌دار گرد که در قرن نوزدهم رواج پیدا کرد، با تغییرات متفاوتی به حیات خود ادامه داد، که گاهی در حال انحطاط است، مانند عمارت زینپ هانیم یا عمارت صبحی پاشا 1865 در ساراچان .
از سوی دیگر، مشاهده می‌شود که این طرح که متاثر از طرح‌های سازه‌های سلسله‌ای است که بر اساس قوانین تشریفاتی شکل گرفته است، مورد پسند گروه‌هایی قرار گرفته است که با این سلسله در ارتباط نزدیک بوده و مناصب مهمی را در آن کشور به دست آورده‌اند. سطوح دولتی و لایه های پایین جامعه که آشنایی چندانی با این قوانین نداشتند، چندان تمایلی به این امر نداشتند. در اقامتگاه‌های بزرگ، که بیشتر در حومه‌های مهمی مانند ایوپ، اوسکودار و کادیکوی دیده می‌شوند، جایی که خانواده‌ها هنوز پیوند خود را با سنت حفظ کرده‌اند، داستان‌های فضایی کاربردی با توجه به موقعیت زمین یا خواسته‌های صاحبخانه شکل می‌گیرند.
با سبک زندگی جدیدی که در اطراف کاخ ایجاد شد، طرح‌های خانه‌های نشیمن که جای خود را به طرح‌هایی با مبل‌های داخلی در استانبول داده بود و از زندگی سنتی ترکیه شکل گرفته بود و می‌توان آن را مبل‌های بیرونی تعریف کرد، در معماری عمارت در غرب و جنوب به حیات خود ادامه داد. آناتولی، بیشتر به شرایط آب و هوایی بستگی دارد. عمارت چاکیر آقا در بیرگی، جایی که طرح خانه ترکی زنده، که در استانبول از اطلاعات و حکاکی‌های موجود در سفرنامه‌ها استفاده گسترده‌ای دارد، با نقاشی‌ها و تزئینات حاوی نمونه‌های ساده‌لوحانه سبک استانی جلب توجه میکند. عمارت کورکچو اوغلو در اورفا، جایی که ما همان طرح را با تفاوت در سبک زندگی محلی می‌یابیم، به سبکی محلی اشاره میکند که توسط زندگی درون‌گرا شکل گرفته است، با حرمسرا، سلام و واحدهای خدماتی که در اطراف حیاط بزرگی قرار گرفته‌اند که جایگزین زندگی می‌شود. در سافرانبولو، کاستامونو، آنکارا، توکات، آماسیا و سیواس که از نظر ویژگی‌های اقلیمی شبیه استانبول هستند، مشاهده می‌شود که چیدمان فضای مبل وسط مبل وسط پایتخت شهر در طرح‌های اصیل و ساده به کار رفته است که سلایق محلی را با هم ترکیب میکند.
ترجیح متریال در عمارت ها بیشتر چوب برای استانبول است، به جز طبقه همکف که سنگی است. از طرف دیگر دیوارهای طبقه همکف عمدتاً از مصالح سنگی بدون بازشو تا حد امکان ساخته شده است که روی آن توده ساختمانی لاشه چوبی ساخته شده است. طبقات فوقانی ظاهری بسیار فعال با برآمدگی ها، پنجره های حاشیه ای، پنجره های متعدد پوشیده شده با قفس و پیشروهای پهن داشتند. با وجود ویرانی بزرگ ناشی از آتش سوزی ها و فرمانی که اجازه ساخت خانه های چوبی را پس از آتش سوزی سیبالی در سال 1660 نمی داد، این ترجیح به هیچ وجه تغییر نکرد. حتی استفاده از مصالح بنایی که با پیشرفت تکنیک های ساخت و ساز در نیمه دوم قرن افزایش یافت، در مقایسه با چوب کمرنگ شد. عمارت زینب هانیم، عمارت فواد پاشا، که در سال 1867 ساخته شد و اکنون دانشکده داروسازی دانشگاه استانبول، عمارت صبحی پاشا، جایی که مؤسسه تاریخ پزشکی این دانشگاه در آن واقع شده است، عمارت موترسیم روسیه پاشا، که دبیرستان وفا، ملی را در خود جای داده است، قرار دارد.
طرح دیوانهالی بخش سالن که هنوز هم وجود دارد، منعکس کننده چیدمان فضای معمولی آن دوره است و نمونه بارز رابطه این نوع ساختمان با معماری مدنی است.از سوی دیگر، به ویژه در عمارت ها در مکان هایی مانند دیوارهای شهر استانبول که بافت مسکن مناسب نیست، باغ ها باریک و حتی بدون استفاده دیده می شود. قابل ذکر است که در این ساختمان ها، ورودی مستقیماً به خیابان باز می شود و طرح های تک توده ای که ترکیبی از حرمسرا و بخش سلام است، خودنمایی می کند. اینگونه ثبت شده است که در عمارت کپتان پاشا که یکی از بناهای عصر لاله هاست، اطلاعات زیادی در مورد آن وجود دارد اگرچه امروزه ناپدید شده است و طرحی به کار رفته است که بخش های حرمسرا و سلام را که ورودی های سنگی آن به خیابان باز می شود، جمع می کند. در یک توده عمارت منمنلی مصطفی پاشا در کادیرگا که برای مدتی محل سکونت دانشکده‌های داروسازان و دندان‌پزشکان بود نیز دارای طرحی بود که حرمسراها و بخش‌های سلام و صلوات را در یک توده واحد ترکیب می‌کرد.برقراری ارتباط حرمسرا و بخش سلام با کارکردهای مختلف که در طرح‌های تک توده‌ای دیده می‌شود که از دوران لاله‌ها که نقطه عطف مهمی در معماری مسکونی به شمار می‌رود، پیشرفت چشمگیری را نشان داده است. منحصر به فرد ترین جنبه معماری عمارت می‌باشد . گمان می رود که حداقل تا قرن هجدهم، طرح های مبل بیرونی و دیوان‌خانه در شکل گیری فضاهای داخلی عمارت ها پیش زمینه بوده است. در این راستا، مبل لژ افغانی ها که با یک ایوان دوبل توسعه یافته و سالن عمارت امکازاده حسین پاشا که قدیمی ترین نمونه معماری مدنی استانبول است که واقع در ساحل می‌باشد مهمترین نمونه هایی هستند که می توانند ایده دهند.
عمارت رئوف پاشا که اداره آموزش و پرورش در آن قرار دارد یکی از عمارت های مهمی است که با مصالح بنایی ساخته شده است. اما اینکه عمارت علی پسا که یک بنای بنایی است جدا از دیوارهایش در آتش سوزی سیرسیر در سال 1911 به طور کامل سوخته است، نشان می دهد که این عمل در بافت تنگ شهر چندان کاربردی نبوده است.
انتخاب متریالی که در عمارت های آناتولی با آن مواجه می شویم با توجه به راحتی تهیه مواد متفاوت است. اگرچه چوب به عنوان ماده اصلی در آناتولی غربی و شمالی دیده می شود، مصالح سنگ در آناتولی مرکزی، شرقی و جنوب شرقی مقدم بر چوب است. اگرچه مصالح سنگی به‌کار رفته در لاشه و دیوارهای بدنه، شکل‌گیری معماری منحصربه‌فرد مسکونی را در اورفا، ماردین، قیصری، ارزروم و کاپادوکیه فراهم کرده است، اما مشاهده می‌شود که چوب منطقه‌ای را پیدا میکند که کمتر از سنگ نیست. دکوراسیون در دکوراسیون داخلی و سایر قسمت ها.
علیرغم نمایش نمونه های مختلف بسته به سلیقه و تغییر سبک زندگی بر اساس مناطق، طرح طراحی خانه سنتی ترکیه که در تمام دوره عثمانی در آناتولی به حیات خود ادامه داد، می تواند به طور کلی از آسیای مرکزی دنبال شود، در صورتی که مواد و مصالح متفاوت و ترجیحات طراحی کنار گذاشته شده است، این گروه ساختمانی را می توان در معماری ترکی نیز ردیابی کرد و نشان می دهد که معماری باید در خط سنتی ارزیابی شود. در خراسان و ماوراءالنهر تأثیر سنت فضای مرکزی آسیای مرکزی که در طرح‌های مهمانخانه‌ای خانه‌های مربوط به قرن پنجم قبل از میلاد دیده می‌شود، در معماری مدنی عثمانی مورد بحث قرار نگرفته است. با این حال، واضح است که معماری مدنی عثمانی، که توسط عوامل و سبک های مختلف زندگی شکل گرفته بود، هویت بسیار مشخصی پیدا کرد که هم از خاستگاه خود و هم از سنت های قدیمی جغرافیایی که در آن ساکن شده بود، فراتر رفت. به خصوص در قرن هجدهم که تأثیرات غربی در معماری عثمانی متمرکز بود. یکی از جالب ترین معماری های مدنی در تاریخ جهان را خلق کرده است که با جدا شدن از خط معیارهای سنتی و غنی ساختن آن با عناصر زنده و پویا باروک، روکوکو، امپراتوری، با هویتی منحصر به فرد ظهور کرده است.
عمارت ها به دلیل مساحت وسیعی که در نواحی شهری پوشش می دهند، به ویژه در شهرهای بزرگ و مراکز در حال توسعه در معرض تهدید قرار دارند و به دلیل تخریب ناشی از آتش سوزی و بی تفاوتی روز به روز از تعداد عمارت ها کاسته می شود. حفظ این سازه‌ها که نمونه‌های مهم معماری عمرانی ما را تشکیل می‌دهند، با واگذاری آنها به سازمان‌های رسمی و مدنی یا تبدیل آنها به خانه‌های موزه‌ای که نمونه‌های زیادی در آناتولی دارد، با دادن کارکرد به عنوان فضای زندگی، بسیار مهم است. از نظر انتقال آنها به آینده اهمیت دارد.
آیا تورهای عمارت باید به تعطیلات ترکیه اضافه شود؟
عمارت ها قطعات با ارزشی از تاریخ ترکیه هستند. آنها هم از نظر ظاهری زیبا هستند و هم از شگفتی های معماری بسیاری از کارگران با استعداد هستند. هنگام تعطیلات در ترکیه، باید از عمارت ها بازدید کرد تا طعم تاریخ و معماری شگفت انگیز ترکیه را بچشید. برای اطلاعات بیشتر برای دیدن مکان های تعطیلات بیشتر در ترکیه، می توانید مقاله ما را بررسی کنید.